Afrikaans tegeltje #1

Vooroordelen
Schijnbaar is het voor de mensen hier enorm raar om in een rij te staan wachten voor iets. Tijdens een van de lessen op school hadden we het over vooroordelen tussen wit en zwart. In het begin waren de studenten van hier allemaal vrij stil en durfde niks te zeggen. Misschien vanwege het feit dat we maar met 3 exchange studenten in de klas zitten en ze ons niet wilde aanvallen.
Toen wij echter met een paar stereotype voorbeelden kwamen van 'zwarte mensen' (langzaam lopen, hard praten & lachen...), werd er uiteindelijk door hen ook een aantal dingen geroepen over 'ons Europeanen'.
Natuurlijk zijn er de bekende vooroordelen, maar eentje die ik nog nooit gehoord was is dat 'wij witte mensen altijd in de rij staan". 

Verschil
"Wat is dan het verschil met jullie?" vroeg ik de betreffende student. Als je moet wachten dan moet je wachten toch? Automatisch ga je dan in volgorde staan van aankomst. Lijkt mij. 
Volgens deze student absoluut onzin. Als je nog niet aan de beurt bent, dan ga je hier gewoon terug of ergens relaxed zitten. Een rij? Geen sprake van. Kwestie van timing...

Echte Zuid-Afrikaan #1: de docent

Gezien ik geen foto heb van een docent, deze foto van een van onze klaslokalen. Er bij gezegd hebbende dat dit voorafgaand aan de les is (anders lijkt het door de mobieltjes die gebruikt worden nogal tegenstrijdig met de tekst). 

Wat is nu een echte Zuid-Afrikaan? Ik zou het (nog) niet kunnen zeggen. Misschien is de echte Zuid-Afrikaan niet eens te typeren. Er leven hier zo veel verschillende soorten mensen heb ik de afgelopen 3 weken al gemerkt. Nu heb ik de afgelopen weken nog niet enorm veel hoeven studeren, maar de docenten zijn wel een van de eerste Zuid-Afrikanen waar ik mee in contact ben gekomen. Daarom is nummer #1 op de lijst in de zoektocht naar de echte Zuid-Afrikaan: de docent.

Kleurenmix

Op Cape Peninsula University of Technology, waar ik studeer, lopen veel verschillende ‘teachers’ rond. De 3 docenten die ik heb zijn allemaal geboren en opgegroeid in Zuid-Afrika. Een donker, een mokka en een wit getinte. Dat geeft de kleurenmix aan mensen die hier leven al meteen weer. Nu is het niet zo dat alleen Zuid-Afrikanen lesgeven. Zo hebben andere exchange studenten van onze groep bijvoorbeeld les van een Duitser die hier is komen wonen.

Hiërarchie

Naast het verschil in kleur is er een duidelijke overeenkomst tussen de docenten hier. Allemaal vinden ze het erg belangrijk om te vertellen welke  diploma’s ze hebben, welke werkervaring ze hebben opgedaan en wat ze daarmee voor elkaar hebben gekregen. Dit geeft mij het gevoel van hiërarchie willen creëren. Het gebeurd echter niet op een vervelende manier. Er is zeker veel ruimte voor interactie in de klas. Hiermee willen ze alleen heel erg duidelijk maken aan de studenten dat zij ouder en wijzer zijn.
Door de studenten wordt dit vaak vol bewondering ontvangen (of ze kunnen heel goed acteren en doen net alsof ze onder de indruk zijn…)

Stand-up comedy

Over acteren gesproken... Een ander ‘trucje’ wat de gemiddelde docent hier graag inzet om aandacht te krijgen is de humor-act. Om de 15 min. wordt er een grap gemaakt of een overdreven act neergezet waarna de hele klas dubbel ligt van het lachen. Wonder boven wonder wordt er een paar seconde later weer meteen geluisterd als de docent verder wil. Dat zie ik in de college zaal op de Fontys nog niet zo snel gebeuren… Daar duurt het minstens 10 min. om de aandacht weer te krijgen na een grappig voorval. 

Al met al heb ik niks te klagen (als Nederlander zijnde) over de docenten van hier. Het enige wat in mijn relatie met hen nog misloopt is het snappen van de humor. Het is me al regelmatig overkomen dat de hele klas dubbel ligt en ik rond kijk om proberen te begrijpen wat er zo grappig is. Of (en dat is iets meer beschamend): ik ben de enige die heel hard moet lachen en dan blijkt de rest het totaal niet grappig te vinden… Gelukkig is me dat nog maar 1 keer overkomen!

Van de straat #1: Gifgas?!

“Ga niet alleen de straat op, zeker niet als het donker is!” Dat is wat ze me vertelden voordat ik weg ging. Ook mijn begeleider van school hier heeft me dat nadrukkelijk gezegd de eerste dag. Meteen vanaf het begin was ik dus al op mijn hoede...

Dat er ’s avonds genoeg te beleven valt op straat is inmiddels wel gebleken. Op een van onze eerste avonden uit in Longstreet (de bekende uitgaansstraat hier in het centrum) zaten we rustig een biertje te drinken op een balkon van een café. We hebben een leuke groep uitwisselingsstudenten van verschillende nationaliteiten: Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Nederland. In onze eerste week hadden we alleen contact met elkaar en nog niet met de lokale studenten. School is namelijk pas afgelopen week begonnen.  

Na een uurtje op het balkon te hebben gezeten begon Bob ineens heel hard te hoesten. Ik keek op en zag dat er meerdere mensen hun hand voor hun mond deden. Op dat moment voelde ik een druppel snot uit mijn neus lopen en begon ook mijn keel enorm te kriebelen. Ik probeerde mijn hoest tegen te houden, maar dit was onmogelijk. Wat is het?! Een of ander giftig gas? Snel zijn we met de groep en de rest van de balkonzitters naar binnen gerend.

Wat is er aan de hand? Een van de barmannen wist ons met een stalen gezicht te vertellen dat het “gewoon maar een beetje pepperspray van de politie was”. Een paar minuten wachten en we konden weer naar buiten. Daar vroeg ik bezorgd aan een koppel dat op het balkon was blijven zitten: “Gaat het wel?” Ze keken me aan alsof ik Chinees tegen ze praatte en zeiden me kortaf dat alles oké was.

Waarschijnlijk een stel dat hier al jaren woont en dit voor hen orde van de dag is. Op dat moment voelde ik me vooral erg buitenlands en erg dorps daar in die grote stad…  

This is hard!

Na een week is het dan eindelijk gelukt. We zijn connected to the web in Zuid-Afrika! Dat was afkicken voor de meeste buitenlandse studenten hier… Wanneer er een gratis Wifi spot in de buurt was lagen alle smartphones een paar seconde later op tafel.

In het residence waar ik verblijf bleek het enorm lastig om toegang tot het internet te verkrijgen. Het heeft ons een week gekost om uit te zoeken hoe het moest. Het wachtwoord voor wifi hier blijkt achteraf gezien toch niet zo toevallig gekozen: “thisishard”… (ja, echt waar!)

Inmiddels raken we al een beetje gewend aan “the South African way of life”. En ja, daar hoort ook traag internet bij. Traag of niet, vanaf nu kunnen jullie het komend half jaar meer gaan lezen over het leven hier in Zuid-Afrika.

Het is een prachtig land met een enorme diversiteit en veel tegenstellingen. Op dit moment voel ik me nog als de ‘buitenlander’ die op bezoek is. Hopelijk veranderd dat in de loop van de tijd en kan ik zeggen dat ik een mix ben van twee:

Zuidafrikaaskop.